تلخ یا شیرین

یاد گرفته ام که میشود چیزی را که می تواند شیرین ترین های زندگی باشدبا سخت گیری ها تبدیلش کرد به فرساینده ترین. چیزهایی مثل عشق به تو ..... یا هر روزمرگی دیگرپ.نوشت : اندکی سکوت . از نوع مطلع چیزی که این روزها بدان نیاز دارم.

حسبِ حال*

یک روزی شبیه همین حالا بود. همین حالایی که هواش دارد کم کم بوی پاییز می گیرد، بوی خوب می گیرد، بوی باران می گیرد. حرفهامان را بقچه کردیم آمدیم توی ِ خالی ِ همین صفحه. حالا چند سال تمام است که ما اینجاییم با حرف های نیم بندمان. اینجا هم نشد بی واهمه بنویسیم ، بی هول و هراس این گزمه های بی لباس. بی ترس ِ صاحب خانه که بیاید و اساسمان را بگذارد روی کولمان. هرچند خانه به دوشی رسم مردم اینجاست. حالا چندین سال تمام است که این قصه ی هر از گاه ماست. دوست دارم خلوت این خانه را. باشد که برقرار باشد و این قلمِ کپک زده ی ما دوباره به راه شود.* سپاس از نازنین " دوست "اساسمان  = اثاثمان

مستِ اندوه

سفر از چشم‌های تو محال بود ولی ممکن شد ... مرگ که دیگر محال نیست! دلتنگی ات ،خوشة انگور سیاه است.. لگدکوبش میکنم میگذارم ساعتی سربسته بماند آآآآآآآآی ....مستم می‌کند اندوهت....!!

حس غریب تنهاییم.

خدایا آنقدر خرابم که هیچ مرهمی آرامم نمی کند. مرا در آغوش خود بگیر...دلم آرامشِ خدایی می خواهد ..بر آنم کمی با کلمات درد و دل کنم... اما نه،،! نه ،،! این سی ودو حرفم کم می آوردندعمق اندوه جانکاهم را.چقدر تنهایم، چقدرخسته ام امروز.. تنهاییم وسیع است به اندازه ی سکوت یک شب کویری. اری تنهاییم سکوتی بس غریب است وحق با کیست که می بیند مثل من حس گمشدگی وحشت آورم. تا به کی باید رفت از دیاری به دیاری دیگر؟ تنها مانده ام آیا ؟ نه .... بخوان حروف قلبم را ،ببین، بفهم، ببخش ...! باران می آید . در انتهای کوچه نشسته ام و نگاه خسته ام آرزوی عبورت را گره زده است بر وسعت بی منتهای انتظار ، آیا کوچه ی بن بستم طنین گام های مهربانت را خواهد شنید ؟ ثانیه هایم را به یغما میبرد این زمانه ی پست کوآن عاشقانه ها وآن لبخندهای خالی ازاغراق پنجره را بگشا ببین که دست های سردم از پس ابرها آن نور یگانه را می جویند باران می آید..... عبور کن مسافر کوچه ی بن بست .... " چه درونم تنهاست " تنهایم بی تو ، تویی که خفته درون خاکی و من خفته برون خاک... برای رفتنت زود بود... خیلی زود