سوررئالیستی بونوئل

به شکلی مرگبار هلم داد...و من با سرعتی سرگیجه آور شروع به سقوط در مارپیچی سرگیجه آور کردم.سرعتی با تصاعدی ریاضی.سرعتی بینا ستاره ای.بر مداری چهل و پنج درجه،همراه با حس تبدیل شدن به یکی از آن دوایر به جا مانده از چرخش ستاره هایی که ثانیه ای یک میلیون بار می چرخند.همه اش گرداب ، چرخش، فش فش،فریاد،پرتاب تیر، معده ای پر آشوب،هورای جمعیت،تلاءلو،تعلیق،ترس،سرما...دارم سقوط می کنم!دارم سقوط.....اما سقوطم هیچ وقت به پایان نرسید.بیشتر و بیشتر احساس عدم تعادل می کردم،چنان سورتمه ای میان مارپیچ مسابقه.فرفره ای که به توان n می چرخد.کاهش سریع درجه حرارت دماسنج.سرمای گزنده ی میلیون ها ستاره بر نوک بینی ام.جاذبه ی خنده ای که رها کردم چه شدید بود!جمعیت همچنان با هیجان فریاد میکشید:"بر جلو!برو جلو!"در این سورتمه ای که چون بیری رها شده بود،قرن ها انگار ثانیه ها می گذشتند.از آرام گرفتن نا امید شده بودم،که ناگهان انفجار مهیبی رخ داد.ستاره ی زحل با اتومبیلی پر از بچه مدرسه ای تصادف کرد.به ناگاه رخوتی گرم و استوایی وجودم را فرا گرفت،و جبه ای از خز شانه هایم را پوشاند.آرامشی خواب آلوده.دستی،یا بالی،روی شانه ام قرار گرفت و با صدایی عتیق گفت:"اینک می توانی بمیری"و من دخول مرگ را حس کردم.مرگ خودم،همچون نخستین لبخند یک نوزاد....!

سوررئالیستی بونوئل

به شکلی مرگبار هلم داد...و من با سرعتی سرگیجه آور شروع به سقوط در مارپیچی سرگیجه آور کردم.سرعتی با تصاعدی ریاضی.سرعتی بینا ستاره ای.بر مداری چهل و پنج درجه،همراه با حس تبدیل شدن به یکی از آن دوایر به جا مانده از چرخش ستاره هایی که ثانیه ای یک میلیون بار می چرخند.همه اش گرداب ، چرخش، فش فش،فریاد،پرتاب تیر، معده ای پر آشوب،هورای جمعیت،تلاءلو،تعلیق،ترس،سرما...دارم سقوط می کنم!دارم سقوط.....اما سقوطم هیچ وقت به پایان نرسید.بیشتر و بیشتر احساس عدم تعادل می کردم،چنان سورتمه ای میان مارپیچ مسابقه.فرفره ای که به توان n می چرخد.کاهش سریع درجه حرارت دماسنج.سرمای گزنده ی میلیون ها ستاره بر نوک بینی ام.جاذبه ی خنده ای که رها کردم چه شدید بود!جمعیت همچنان با هیجان فریاد میکشید:"بر جلو!برو جلو!"در این سورتمه ای که چون بیری رها شده بود،قرن ها انگار ثانیه ها می گذشتند.از آرام گرفتن نا امید شده بودم،که ناگهان انفجار مهیبی رخ داد.ستاره ی زحل با اتومبیلی پر از بچه مدرسه ای تصادف کرد.به ناگاه رخوتی گرم و استوایی وجودم را فرا گرفت،و جبه ای از خز شانه هایم را پوشاند.آرامشی خواب آلوده.دستی،یا بالی،روی شانه ام قرار گرفت و با صدایی عتیق گفت:"اینک می توانی بمیری"و من دخول مرگ را حس کردم.مرگ خودم،همچون نخستین لبخند یک نوزاد....!

راز و نیاز

سکوت ...  سکوت..... سکوت... آآآآآآآآآآآآآه فضایی محدود به زمان ، در ابعادی به وسعت ذهن تهی مان . جایی که حس , وجود دارد یا ندارد . فکر شاید انبوه باشد ، شاید هم نباشد . سکوت همواره پر معنا تلقی شده است ولی شاید خستگی و رخوتی چند بیشتر نباشد خسته از کلام ،خسته از انسان . خسته از تصاویر ،خسته از هرچه ما را به چیزی پیوند زند ..! پیوندسکوت محزونم به وجود سرشارِ توست.. نازنینم!در این سکوت محضِ خیال ، در اتاق خودم با ساز دلم سخن میگویم.عجب زیبا میشکنی  سکوت این دل زنگار گرفته را من زخمه میزنم و تو می نالی ، میگویی و  میشنوم..  اما من نمیگوییم که با دل میسرایم.  با دلم میگویم میگویم .. میگویم و میگویم ونقش میزنم تورا میان حجم بی ثبات خیال هایم.و عجیب برایم ستودنی ست که در کشاکش این روزهای هفت رنگ تو رنگ عوض نکرده ای و من مغرورانه به تو میبالم .یادگار روزهای لاجوردیِ دل آرام!

راز و نیاز

سکوت ...  سکوت..... سکوت... آآآآآآآآآآآآآه فضایی محدود به زمان ، در ابعادی به وسعت ذهن تهی مان . جایی که حس , وجود دارد یا ندارد . فکر شاید انبوه باشد ، شاید هم نباشد . سکوت همواره پر معنا تلقی شده است ولی شاید خستگی و رخوتی چند بیشتر نباشد خسته از کلام ،خسته از انسان . خسته از تصاویر ،خسته از هرچه ما را به چیزی پیوند زند ..! پیوندسکوت محزونم به وجود سرشارِ توست.. نازنینم!در این سکوت محضِ خیال ، در اتاق خودم با ساز دلم سخن میگویم.عجب زیبا میشکنی  سکوت این دل زنگار گرفته را من زخمه میزنم و تو می نالی ، میگویی و  میشنوم..  اما من نمیگوییم که با دل میسرایم.  با دلم میگویم میگویم .. میگویم و میگویم ونقش میزنم تورا میان حجم بی ثبات خیال هایم.و عجیب برایم ستودنی ست که در کشاکش این روزهای هفت رنگ تو رنگ عوض نکرده ای و من مغرورانه به تو میبالم .یادگار روزهای لاجوردیِ دل آرام!

کاش کودک می ماندم

کودکی­‌هایم بزرگ شدند، در میان گرگم به هوا، قایم باشک و لی لی، موشک بازی و قایق‌­های کاغذی شناور درون یک سطل آب، لباس­‌های خاکی و چشم‌غره‌­های مادر، سواری روی دوش پدر، نخودچی کشمش جیب پدربزرگ، قصه­‌های مادر بزرگ، آش رشته و عدس پلو، بستنی چوبی و آلاسکا، ....... بزرگی­‌هایم اما گم شده­اند در هیاهوی دود و بوق و ترافیک، تبلت و موبایل و ماهواره، سیاست، دلار و طلا، آیس پک، پیتزا و نوشابه، کار و کار و کار، پول و پول و پول، ...... روحم ترک خورد، کاش هرگز قد نمی­‌کشیدم!پ.نوشت :به وسعت ِسکوت تلخ سالها رازوارگی و به پهنای بیاضهایی که از غزلواره های تکراریسیاه شد ، نگاه میکنم به کودکی هایم..! چرا این همه بی طاقت شده ام از شکوه ای کوچک...؟!

کاش کودک می ماندم

کودکی­‌هایم بزرگ شدند، در میان گرگم به هوا، قایم باشک و لی لی، موشک بازی و قایق‌­های کاغذی شناور درون یک سطل آب، لباس­‌های خاکی و چشم‌غره‌­های مادر، سواری روی دوش پدر، نخودچی کشمش جیب پدربزرگ، قصه­‌های مادر بزرگ، آش رشته و عدس پلو، بستنی چوبی و آلاسکا، ....... بزرگی­‌هایم اما گم شده­اند در هیاهوی دود و بوق و ترافیک، تبلت و موبایل و ماهواره، سیاست، دلار و طلا، آیس پک، پیتزا و نوشابه، کار و کار و کار، پول و پول و پول، ...... روحم ترک خورد، کاش هرگز قد نمی­‌کشیدم!پ.نوشت :به وسعت ِسکوت تلخ سالها رازوارگی و به پهنای بیاضهایی که از غزلواره های تکراریسیاه شد ، نگاه میکنم به کودکی هایم..! چرا این همه بی طاقت شده ام از شکوه ای کوچک...؟!