همین!

وقتی که بچه بودم، این یک قانون ثابت و همیشگی بود.وقتی که می خواهی ظرف بشوری، باید ظرفهای شسته و خشک را جمع کنی و بعد شروع کنی. اولها برایم سخت بود، داد می زدم : " اگه قراره من ظرف بشورم روی همین ظرفهای خشک می چینم."  بعد مامانم می دوید توی آشپزخونه، ابروهاش رو می کشید توی هم و می گفت: "امکان نداره بذارم ظرفهای خشک رو دوباره خیس کنی. " و ظرفها را جمع می کرد. و من به هدفم که همان جمع نکردن ظرفها بود می رسیدم. ولی غرغرهام ادامه داشت که چرا نمیشه ظرف خیس را گذاشت روی ظرف خشک، بالاخره همه شان با هم خشک  می شوند. بزرگتر که شدم، در موارد معدودی که می خواستم ظرف بشورم، ظرفهای خشک را جمع می کردم و ردیف روی کابینت می چیدم. " من بلد نیستم جا بدم" . و مامانم که با حرص تمام از این بی عرضگی ساختگی من ظرفها را توی کابینت جا می داد. دیروز که داشتم ظرف می شستم، بی اختیار یاد مامانم افتادم.دو سه تا لیوان خشک توی سبد بود و من حوصله نداشتم آنها را بردارم، و عذاب وجدان گذاشتن ظرفهای خیس روی خشکی آنها اذیتم می کرد. خودم را قانع کردم که چی؟ حالاهمه شان با هم خشک می شوند.و بدون جمع کردن لیوانها به کارم ادامه دادم ولی ذهنم می پرید روی خشکی لیوانهای زیری که الان دیگر خیس شده بودند. گاهی فکر میکنم تلاشم برای فرار از شدن چیزی شبیه مادر و پدرم شدن بیهوده است.من گذشته ی همین آدمهام که تکرار شده است، گیرم کمی متفاوت تر، آنهم به مقتضای زمان.پس چرا واقعیت خودم را نمی پذیرم و دربرابر زندگی شل نمی کنم؟ ته نوشت:  همین!

موقعیت

_: آدم تو این موقعیتا داغون می شه .

فکر کن جوونه اومده  بود باشگاه تا هیکل بشه مخ بزنه بعد اون مرد سن بالا اومده  باشگاه که بتونه زنشو از ویلچر بلند کنه و ...

این دوتا با هم  تمرین می کردن ...

دیگه چی می خوای موقعیت ازین درام تر؟

 

+: درام مرامو ول کن ... خودت اونجا واسه چی رفته بودی؟

ــ من؟

منم می خواستم قوی بشم که تو این موقعیتا داغون نشم.

کمی قهوه .. کمی دود

امروز بی مقدمه بهم گفت : دل آرام؟

دلت برا کی تنگ شده؟ هاج و واج نگاش کردم...

فرصت نداد جوابی بدم و سئوالی بپرسم .

سریع ادامه داد : من که میشناسمت که..

امروز دلت تنگه.. به قول خودت مه الودی!!

با بیحوصلگی جوابش دادم: میدونی دلم چی میخواد الان؟

یه فنجون قهوه ی داغ و یه نخ سیگار ...

اعتراف میکنم یه چیزی هست که درونم  آشوب میکنه...

 

ته  نوشت :

من توی زندگی از دو چیز مثل هر آنچه نه بدتر از سگ است میترسم:اول از تناسخ که خیالم را راحت کرده بدبختی حالا حالا ها تمامی ندارددوم از تـــــــاریکی...

نه!

ته اتوبوس نشسته بود و کتاب می خوندمن این کتاب رو پنج سال پیش خونده بودم باید می گفتم کتاب رو تموم نکن

باید می گفتم بعد از خوندنش روزای خوبی در انتظارت نیست.

باید پیاده می شدم...

وا مانده،،،!

لحظه هایم شده ازتردید پر

در میان سایه ای وامانده ام

هیچ راهی نیست در چشمان من از میان کاروان جامانده ام

میکنم هرلحظه شک بر خویشتن اعتباری نیست بر این روح من شاخه ای را بی گمان پژمرده ام

کین چنین نفرین شدم بر سوختن در تمام روح من تاریکی است لیک سوسو می کند فانوس من مرده ام از وهم وز تنهایی ام بی صدا مانده است این ناقوس من

 

نام شاعر ... ؟

پایا...ن

شروع کن به تمام کردن تمام کارهایی که شروع کردی ـ