قرارمون یادت نره

دیشب که من تمام خیابان را با کفش های پاشنه بلندم دویدم، کجا بودی؟ من دیشب مدت زیادی نشستم روی کاناپه و منتظر تاکسی ای شدم که نیامد. می خاهم بدانم دقیقن داشتی چکار میکردی؟ من با بسته ی هدیه ام مجبور شدم دو خیابان پایین تر از رستوران پیاده شوم و بقیه ی راه را بدوم. مجبور شدم آرتیستی از بین تمام آدم هایی که آمده بودند خرید رد شوم. باید از جلوی کانکس عفاف و حجاب جوری که دیده نشوم می گذشتم. من فکر کردم تو مثل فیلم ها میپیچی جلویم و مرا سوار میکنی. میدانستم دارم الکی فکر میکنم اما دوست داشتم اینجوری فکر کنم چون من آدم خیال پردازی هستم. مثلن دقیقه ی نود فکر میکردم کاش میشدمثل هری پاتر جسم یابی کنم.دقیقه ی نود و یک دلم غول بزرگ مهربان رولد دال را می خواست!دقیقه ی نود و دو دلم انتی را می خواست که مری و پی پین را توی دست هایش گرفتدقیقه ی نود و سه آرزو کردم کاش لایرا بودم و ویل برایم پنجره ای به جهانی دیگر باز میکرددقیقه ی نود و چهار به پی پی جوراب بلند راضی شدم که خیلی قوی بود و حتما می توانست مرا با وزن 56 کیلو بلند کند! و همینطور تا دقیقه ی صد ادامه دادم اما هیچ خبری نشد. من به دویدن ادامه دادم و فکر تاول های پشت پایم را از سرم بیرون کردم. از جلوی پاساژهای پرنور مثل باد گذشتم و تلاش کردم به پسرها نخورم که فکر نکنند من دختر بدی هستم!من دیشب دیر رسیدم درحالیکه از دیر رسیدن متنفر هستم. اما دیر رسیدم و اگرآقای تاکسی بدقولی نکرده بود، مجبور نبودم خودم را به هر قیمتی به رستوران برسانم. به همین سادگی.......

تنهام...

بعد سه سال برگشت و گفت :جبران می کنم ، گفتم کدام را؟ عمر رفته را ..؟ روح شکسته را ...؟ دل مرده اما تپنده را؟ حالا من هیچ !! جواب این تار موهای سپید را می دهی؟ نگاهی به سرم کرد و گفت............. دااااااااااد ...خبر نداشتم  چه پیر شدی گفتم :جبران می کنی؟ گفت: کدام را؟.. ...پ.نوشت :بیچاره اونی نیست که تنهـاست اونیِه که همه فکر می کنن تنهـا نیست..

خیال شیرین

خیال نخست: من گیسوانم را می اندازم پایین. تو زال وار بیا بالا.خیال دوم: پرده را کنار میزنم. تو بیژن وار آن روبرو ایستاده ای. دعوتت می کنم به اتاقم.خیال سوم: با خاقان چین می جنگم. پیروز که شدم، آغوشت را مانند خسرو پرویز باز کن.خیال چهارم: کلاه خود را برمی دارم. گیسوانم در باد پخش می شود. مانند سهراب خیره شو.خیال پنجم: فقط یک شب مانند رستم برای من باش. حتا اگر مجبور شوم سهراب را با یک بازوبند بزرگ کنم.پ.نوشت : بزرگان خودشان بزرگند..

قدرِ داشته !

این روزها مدام به خودم میگم  دل آرام قدر داشته هات رو  باید بدونی.  برای همه ی اونچه که داری ارزش قائل شو و با تمام وجودت حفظش کن تا وقتی که دیر نشده، تا وقتی که از دستش ندادی.یادت نره که:    " هست " را اگر قدر ندانی می شود " بود " و چه تلخ است " هست " ی که " بود " شود.. و " دارم " ی که " داشتم "