قرارمون یادت نره

دیشب که من تمام خیابان را با کفش های پاشنه بلندم دویدم، کجا بودی؟ من دیشب مدت زیادی نشستم روی کاناپه و منتظر تاکسی ای شدم که نیامد. می خاهم بدانم دقیقن داشتی چکار میکردی؟ من با بسته ی هدیه ام مجبور شدم دو خیابان پایین تر از رستوران پیاده شوم و بقیه ی راه را بدوم. مجبور شدم آرتیستی از بین تمام آدم هایی که آمده بودند خرید رد شوم. باید از جلوی کانکس عفاف و حجاب جوری که دیده نشوم می گذشتم. من فکر کردم تو مثل فیلم ها میپیچی جلویم و مرا سوار میکنی. میدانستم دارم الکی فکر میکنم اما دوست داشتم اینجوری فکر کنم چون من آدم خیال پردازی هستم. مثلن دقیقه ی نود فکر میکردم کاش میشدمثل هری پاتر جسم یابی کنم.دقیقه ی نود و یک دلم غول بزرگ مهربان رولد دال را می خواست!دقیقه ی نود و دو دلم انتی را می خواست که مری و پی پین را توی دست هایش گرفتدقیقه ی نود و سه آرزو کردم کاش لایرا بودم و ویل برایم پنجره ای به جهانی دیگر باز میکرددقیقه ی نود و چهار به پی پی جوراب بلند راضی شدم که خیلی قوی بود و حتما می توانست مرا با وزن 56 کیلو بلند کند! و همینطور تا دقیقه ی صد ادامه دادم اما هیچ خبری نشد. من به دویدن ادامه دادم و فکر تاول های پشت پایم را از سرم بیرون کردم. از جلوی پاساژهای پرنور مثل باد گذشتم و تلاش کردم به پسرها نخورم که فکر نکنند من دختر بدی هستم!من دیشب دیر رسیدم درحالیکه از دیر رسیدن متنفر هستم. اما دیر رسیدم و اگرآقای تاکسی بدقولی نکرده بود، مجبور نبودم خودم را به هر قیمتی به رستوران برسانم. به همین سادگی.......