عشق مولانا...

به حال و روز مولانا گاهی فکر می کنم. مفتی شهر باشی و بیفتی در آتش عشق شمس تبریز عارف ِ سالک که همجنس توست و از مذهب تو نیست و از تیره ی تو نیست....این دردی که در شعر مولانا هست ...درد عشق است گمانم. این سخنان مولانا با خدای قهار جبار آن سنت کهن نیست که با دلداده ی گریزپاست ... تو اینطور فکر نمی کنی؟ گفتی مــرا که: " چونی "؟ در روی ما نظــر کن  گفتی: " خوشی تو بی ما" زین طعنه ها گذر کن گفتی مرا به خنــده: " خوش باد روزگارت"  کس بی تو خوش نباشد، رو قصهء دگر کن گفتی: " ملول گشتـــم، از عشــق چند گویی؟"  آن کس که نیست عاشق، گو قصه مختصر کن  در آتشــم ، در آبــم، چـون محرمی نیــابم  کُنجی روم که" یارب، این تیغ را سپر کن" گستــاخمـان تو کردی، گفتی تـو روز اول  " حاجت بخواه از ما، وز درد ما خبر کن" گفتی: " کمـر به خدمت بربند تو به حرمت"  بگشا دو دست رحمت، بر گِردِ من کمر کن.

حرف حساب!

فرقی نمیکند به صلیب آویزان باشم یا حرمزاده خطاب شوم ... وفتی مریم و خدا روی هم ریخته اند /که تو عذاب بکشی . . دیگر مهم نیست عیسی باشی یا الیور تویست... هر چه باشی طوری میمیری که بر دل جمعیت بنشیند و آنقدر خوب هورا بکشند که خودت هم باور کنی خلقت تو یک سو تفاهم بیش نبوده است ...