بیا هم پیاله شویم، چتولِ دردِ ناتمام را!

من برای دیوانه  شدن  ،نیمی از راه  را رفته ام  ...  من دیو  شده ام  ... کجاست  آنکه  ... ؟ این یک چَتول دَرد نا تمام  را هم پیاله  باشد و ... مَزّه ی خنک عشق  را  در دهان ِ هم  بگذاریم ... تا نگوئیم  :   "  سوختم ... " . دیگر دل َام هیچ  ندارد ........حتیّ  بهانه ... توضیح نوشت :چتول : (چَ وَ)  = چتور : یک چهارم بطر مشروب

خسته از خاطره..

امروز هم گذشت...... من هنوز نمیدانم چگونه می توان هجوم خاطرات را پاک کرد.؟ تحمیل کلمه را بر حنجره ، بر دهان پاک کرد.؟ رویا را چگونه می توان از ذهن دزدید.؟ یا که زبان تصویرش را برید.. و کلمه را چگونه می توان در تالابهای پیچ در پیچ جمجمه با طناب رگها به دار زد و چشمه های شفاف اشک را خشک کرد.. چگونه می توان لمس لزج تنهایی را از پیکر اتاق زدود   پ. نوشت : امشب خسته تر از آنم که با قلم ، همسفر شوم، بگذار دمی بیاسایم!