سرگیجه

بی خوابم ..آنقدر که دراز به دراز سکوت میکنم و ساعت حوصله اش سر رفته ... گاهی یواش ... گاهی تُند .... تیک تیک می کند ...انگار سرگیجه های من به زمان هم سرایت کرده وقتی دو ساعت دو روز طول میکشد ..هــــــــــیییی ....نبین ... نخوان ....میترسم این جنون ها واگیردار باشد .....بیدارم..زیر پتو واسه خودم ستاره میشمارمو.... نوک مدادُ به کاغذای سفید میمالمو .......تو خیال کن که بیمارم...بیدارم...واسه خودم یه آهنگ قشنگ می زارم و دوشاخه ی هدفونامو توی گوش می کارم و سلولای خاکستریمو می خارم..بیدارم..می خندم و اشکامو چیکه چیکه می بارم و خفه...یواش...بی سروصدا می نالمو خاطراتو به یاد میارم........خستمه..... میشه دردامو کم کنی و....میشه طوفان های زندگیمو نم نم کنی و..میشه ... خط بدبختیمو خم کنی و..سعی نکن منو آدم کنی..

فرض کن ...

تاریک و دلشکسته و افســرده فرض کن  یک آسمان قرار به هم خورده فرض کن  دلتنگی درخت اناری که دست را  از درد انتظار به سر برده فرض کن  یک روسری بر از گل نرگس که وسعتش  در دست های فاصلــه پژمــرده فرض کن  لب هـــای دل سپرده به آغوش ماه را  در زیر بوسه های شب آزرده فرض کن  من اهل روز های خوش هفته نیستم  غیر از غروب جمعه مرا مرده فرض کن

پریودِ روح...

گاهی بر سفره ی دلت کسی ناگهان، بی مهابا و بی واسطه می نشیند با همه حجم بودنش و می شود دل آرام، دل آرا و یکی ام با تمام نرم و نازکی ها با تمام چرب زبانی ها فرسنگ ها فاصله دارد ... نمی دانم . . .!انگار دل آدم ها بیشتر از خودشان می فهمند،،،انگاری فهمیدن یه جورایی درد داره. انگاری روحت خراشیده میشه اصلا بذار ساده ترش کنم.. پرفسور که سهل است پُـرِ فسفر هم که باشی ! تو از غم هایِ عالم یک غمی داری؛ و مثل ِ رسم ِ زن ها می شوی پریود ! فقط بی خود نشو از خود که این غم ها اگر باشند ما هستیم