مهر و موم

بزرگواری که مهرش مدام است میپرسد مشکلت چیه برداشتی که از اسلوب کلامی تیره فام داشته غیر از این پرسش میتواند باشد ؟ باز سپاسی صمیمی تقدیم حضورشان که در کلامی غیر و نا آشنا هیچکس نام است اما مدام و در سایه ! لازم میدانم برایش بنویسم .  ما واژه ای به نام خوشبختی نداریم و خوشبختی همان سکوت ما در برابر بدختی هایمان است که با اندکی تخفیف و لعاب نامش را تغییر داده ایم.شاید این کلام من مخالفانی در بر داشته باشد اما اگر بخواهم اندکی ژرف باشم ، اندکی ژرف باشیم بشر را مدام در حال تنازع بقا می جوییم ...**حضور آدمیان هماره تنهایی های مرا عمق بخشیده اند حتی آنهایی که جایگاهشان بسیار خاص بوده !هرچند نیک واقف به امرم که تمامی جلوه های توصیفی من نگاره های نقش بسته بر روی آب است و زود فانی .. که اگر بخواهم هر آنچه دارم را بر دایره آورم مجال اندیشه و گویش نمی ماند و قدرت هضم واژه در مخاطبم سخت اندک...در همین حد بگویم کافیست ... میخواهم میله های زیستن را بجوم و حلقوم سخت زندگی را با خنجر نگاهم بدرم بدرم و باز بدرم.....