تیرانه های نو

اینک منم پنهان  در پستوی درون خیش بی انکه دیده شوم که لحظه ای وا می مانم از تمام زندگی... وا می مانم .اه از تو روزگار که با تمام هدایایی که به من میبخشی باز میستانی چیزی از من و آن روح سرکش پرتلاطم من است ... میرم تا از خود رها شوممرگ صدایم میزند و چه بی پروا و مستانه در برابرش میخرامم ....پی نگاری:جان به کف، خنده به لب، شعله به دل، شور به سر