رسید بهارِ پاییزی ...

من که از درون دیوارهای مشبک ، شب را دیده ام .. و من که روح را چون بلور بر سنگین ترین سنگهای ستم کوبیده ام .. من که به فرسایش واژه ها خو کرده ام و من ؛ باز آفریننده اندوه ، هرگز ستایشگر فروتن یک تقدیر نخواهم بود و هرگز تسلیم شدگی را تعلیم نخواهم داد .. زیرا نه من ماندنی هستم نه تو ‌‌‍‍‍‍‌‌‍.. آنچه ماندنی ست ورای من و توست ...                      «نادر ابراهیمی»