دمان

تصورم این است که ما دنیا را با فکرمون خرابتر کردیم . دنیا رو سیاه دیدیم و پس به دنبال چراغ !تصور میکنم درد و اندوه دروغ پوچی هستند در عمیق ترین بخش باور سست آدمیان بوف کور را دیده ای ؟ که چگونه تصویری شفاف از واژه ها را نشانت میدهد ؟البته مهم هم نیست که تصاویرش سیاهند و خاکستری مهم زلالی بیان کلمات در باور واژه است اما چون دورند و خارج از دسترس ، درک نمیشوند این دروغ پوچ ضرباهنگ ناهمگون آن کلمات است که از احساس آدمی عبور میکنند شاید به همین دلیلاست که گاه دیوانه میپنداری ام .. گاه تند آتش و گاه ... نمیدانم تنها به تلخندی اکتفا خواهم کرد و بس ! همین !!پانگاری :"انسان، آهسته آهسته عقب نشینی می کند. هیچکس یکباره معتاد نمی شود یکباره سقوط نمیکند یکباره وا نمی دهد یکباره خسته نمی شود، رنگ عوض نمی کند، تبدیل نمی شود و از دست نمی رود زندگی بسیار آهسته از شکل می افتد و تکرار خستگی بسیار موذیانه و پاورچین رخنه می کند. قدم اول را، اگر به سوی حذف چیزهای خوب برداریم، شک مکن که قدم های بعدی را شتابان بر خواهیم داشت." نادر ابراهیمی ــــ چهل نامه کوتاه به همسرم