هم نوا با نی و باران

شاه شــطرنج منی با رخ مـاهت چه کنم؟ با سپید دل وچشمان سیاهت چــه کنم؟ تا ابد در دلی و گاه به گاهی دیده... با دل و دیده و این گاه به گاهت چه کـنم؟ پادشاهی به جمال و رخ و اوصاف کمال... من و یک عالمه اوصاف سپاهت چه کنم؟ عالمی خاطر چشمان تو را می خـواهند... من و یک لشکری از خاطره خواهت چه کنم؟ بزم خورشیدی و کس طاقت رخسارت نیست... در سحر با طپش صبح "پگاهت"چه کــنم؟ در کلاس ادبت ســائل جامی غـــزلیم... جز تــمنا به صف درگه شاهت چه کــنم؟ دل به دریا زدگان بـــیم ز طوفان دارند... صخره سان،گر نکنم تکیه پـناهت چه کنم؟ برادر یوسـفم ودامن صحرا هـمه گرگ آلود است... گر پناهم نشود گوشه ء چاهت چه کنم؟ روزها رفته و در فاصله هایت قرنیست... من واین روز وشب وهفته و ماهت چه کنم؟ جامی از چـشمه وصل تو بهشت است ولی... دوزخم با عطش بار گـناهت چه کنم؟ رخ مهـتاب تو در آینهء ماه افـتاد... با چنین جلوه بیایم سر راهت چه کنم؟                                                حسین علی دلجوییته نوشت : خواستم از دل بنگارم دیدم چه سود گفتن درد است و نگفتن، عین ِ درد .. شنیدن رنج است و نشنیدنش ... بگذریم گاهی واژه ها به انتهای خود میرسند !