مثنویِ هفتاد من !

من اگر با من نباشم می شوم تنها ترین                                                       کیست با من گر شوم من باشد از من ماترین   من نمی دانم کی ام من ، لیک یک من در من است                                          آن که تکلیف منش با من من من ، روشن است   من اگر از من بپرسم ای من ای همزاد من !                                                          ای من غمگین من در لحظه های شاد من !   هرچه از من یا من من ، در من من دیده ای                                                            مثل من وقتی که با من می شوی خندیده ای   هیچ کس با من ، چنان من مردم آزاری نکرد                                                              این من من هم نشست و مثل من کاری نکرد   ای من با من ، که بی من ، من تر از من می شوی                                                       هرچه هم من من کنی ، حاشا شوی چون من قوی   من من من ، من من بی رنگ و بی تأثیر نیست                                                         هیچ کس با من من من ، مثل من درگیر نیست   کیست این من ؟ این من با من زمن بیگانه تر                                                        این من من من کن از من کمی دیوانه تر ؟   زیر باران من از من پر شدن دشوار نیست                                                           ورنه من من کردن من ، از من من عار نیست   راستی ! این قدر من را از کجا آورده ام ،                                                               بعد هر من بار دیگر من ، چرا آورده ام ؟   در دهان من نمی دانم چه شد افتاد من                                                               مثنوی گفتم که آوردم در آن هفتاد «من» !- ناصر فیض -                                                                                              توضیح تصویر : معرق کاری