نابهنگام ...

" این دنیا منطقی نیست ، فکر میکنم تا آخر چنین باشد  - آلبرکامو - بی آنکه بدانی زمان دگرگون ات کرده و بدون اینکه  هیج رضایت داشته باشی می کُشد ات .. ما گناه نخستینِ ابدی که همان تولد، در بستره زهر آلود زمان بود را به کفاره زیستن ادامه ، و دردِ زیستن را با عادت به زندگی ، تخفیف میدهیم .... تکه تکه در گذر زمان جا می مانیم و هر جا که میرویم بخشی از روحمان هم انجا میماند .. در یک صدا ، در یک نوا ، در یک عطر ، و در یک عکس هزاران تکه بر جا مانده از خویش را می یابی .. از پرسشی ابدی و بی پاسخ از تنهایی بزرگ و عمیق از اندوهی که گلویت را می فشارد از آن رویاهای دور که آبستن در بی زمانی ؛ لا امکان است ... از تلخی مکرر و شیرینی تراژیک چنین افریده شدیم ...!  از فریاد به سکوت و از سکوت به عدم !    پ.نوشت :  چون عقرب زده ای در حیرت کویر، به انتظار نجات دهنده ای گنگ .... در همین حد میتوانم بگویم !