جایی برای مردن!

امروز هم جز ان دسته از روزهایی ست که گم شده ام در میانه زندگانی اش.. پلک بر پلک میگذاری و میشماری تمامی آنچه را که برایت ازار دهنده اند و میگویی اینها هم تمام میشوند که خوب میدانی در هر پلک به پلک این تویی که تمام میشوی و تیرگی ها چنان به قوت باقی اند که مکیده میشوی در پوشش زمان .که افکار به دور از دسترس تو پیچیده میشوند دورا دور ذهن و روح ات ...چنان تقلا میکنی که دریابی در کدام نقطه از ثقل زمان ایستاده ای و چه بیهوده تلاشی برای نگه داشتن محور زندگی .. براستی کجاست مرز بین رویا تا واقعیت ؟ یا حداقل مرز بین آنچه واقعی ست و آنچه ممکن است باشد.. شهری را مانده ام که دریایش طغیان کرده و تمامی علائم و نشانه هایش در زیر امواج مانده اند و تنها آنچه باقی ست سقف خانه های بی نام فرو رفته در آب و گل است ..  پانویس : جان شیرین ! باور کن زندگی رنج است و رنج را پایانی نیست**بیا که برویم از این ولایت من و تو!