خرده یادداشت

چشمک ستارگان در همهمه  مستی و دود ... بوم سفید و یک ذهن خط خطی با چشمان گریزان از خواب . با خودم زمزمه میکنم و لبخند میزنم..سیگار و نقاشی ، هردو رو میشه کشید..اما درد چیز دیگریست هرچند که درد را با نغمه زندگی میتوان گریست که نغمه ها راویان زیستنندو آدمی در نغمه ای شروع و در نغمه ای پایان می یابد و در این میان جهان است که چیزی برای ستودن ندارد ...و این راوی حیات نغمه شروع و پایان چون طلا و مس،داستان کیمیایی ست که هرگز به دست نیامد و این فاصله ی دست نیافتنی خود  استحاله ای گرانبهاست از اسفل به اعلی! وب گردی شبانه دردی دوا نمیکند.که خوب میدانم همه چیز در سراشیبی بیهودگی غلت میخورد .. مثل روزهایی که متنی ، نثری نمینویسی ... کتابی نیمخوانی .. فیلمی نمیبینی این همان سقوط ازاد هیچستان است ...      انتها نوشت : منتظر کتاب ده سال با هملت از نوشته های گریگوری کوزینتسف و رمان آبلوموف از ایوان گنچاروف هستم تا این چند روزی را که برای رفع کسالت به استراحت خواهم بود مطالعه ای داشته و ممنون دوست بزرگوارم باشم بابت معرفی این کتب ...!