گل یا پوچ !

با عجله کتاب رامی بندد از دوستان خداحافظی میکند..  باید سریع به مقصد برسد که مجال حوصله اندک است و زمان در گذر... باران بی امان میبارد و ابر بی نفس می غرّد! از ابتدا تا انتهای جاده را به مردم چشم در می آمیزد و در امتداد آنها گم میشود همچو ناپیدای خود، در خویشتن خویش گم گشته است.. چقدر باید برود که محرز شود رفتن ،برای رسیدن نیست!  پی در پی و بی امان با غرش هر رعد از دیدگان بر تاباند از گذشته تا به امروز را ..هیچ حرف تازه ای برای گفتن نیست و هر چه که هست کوله باری از گذشته هست  که یقین دارد به کارش می اید که در نا امن ترین نقطه از هبوط روح از خاکسترش حلول خواهد نمود ..