مویه ..

چقدر  ناگفتنی دارم! ناگفتنی به اندازه سالهایی که زندگی کرده ام و در تمام این مدت جان کنده ام تا به وجهی آبرومندانه عیب ها و کاستی ها و آرزوهای بر آورده نشده ام را بپوشانم... حرفهایی هست که در سرشت گِل ام امیخته شده مثل نمک و رنگ بو داده در خاک..! رازهایی هست که گفتن ندارد - گفتن ندارد به خاطرفرو خوردن بغضی که هنگام ردیف کردن کلمات چنگ میزند به بیخ گلو، و یا چشمانی که به ابر بهار پیوند میخورند ! اما همین - گفتن ندارد ها - خیلی راحتِ راحت نوشته میشوند ، شاید در خلوتکده ای خلوت تر و امن تر! جایی که راحت بتوانبا هجمه کلمات آمیخته ، و در میان نوشته هابه سهولت گم شد..   پی نوشت : همچون رقیق مه سرد ... چونان اعوجاج سراب تمامی لحظاتم را دلتنگی پر کرده جانم به سر آمد .. انتظارم نه!