حدیث مفسر..

در هجدهمین روز از بامداد ممزوج به نیم چاشت برج دَلو..

کنج عزلتی بر گزیده ، و خلوتکده محقرمان  را به تورق مرقومات ماضیه مشغول گشتیم انبار واژه ها و دلگویه ها را آبی زده و جارویی کشیدیم . وه !!

که گرد و غباری چنان از دلِ پریش گویی های ماسبق برخاست ، تو گویی که رخش تاخته به چاک و تاز سینه اسفندیار ...

الحال معروض داریم  که  آه .. ای خوبان !

محذوف نمودیم از دیدگان ، اصوات ریخته از گلوی هَزار مِهر گم کرده را ...

تا سنه ای دگر باره و نو بیرونیان به طیف خاطر و انبساط باطن حیات عمر را به ترف و قروت  مشغول شوند و درب دگر خلوتکده حقیر را به حجر

الرشک نکوبند و این مخلص حقیر مشعوف به نیّره طلوعی دگر ،قلم فرسایی نمایم به عشق حضور..

که شهد حضور به ماء الورد برگ و گل است مستفاد..  

 

پ.نوشت :  

قدر عشق به لطف یار است  ، که یار جام جهان باشد  یا خسرو خوبان.