استغاثه

آن مهربان شفیقِ همراه که در پست " اکسیر " مان اشارت ها از حضور ملوکانه شان رفت چندی برای پیمان به مواضعه نهانی به نزدمن آمد لیک به حال وَض  و استیصال و چنین سخن آغازید که دل آراما دلکشا ! ماه ؛ ماه محرم است و  این بی بی جان خاتون مان هفته ای چند سفره ای ، هیئتی بر پا میدارد .بدین سان که اوضاع نابسامان کیسه مان رو به افول و وخامت اندر است.. این بگفت و آه از دل بر آورد.. تاب دیدن رخسار  آلام اندوده آزرم فام رفیق همراز بر خود حرام دیده و حائل بر گیسوان به  قصد خانه  مهربان برون شدم..و منظور نظر چنین باز گفتم : بی بی جان تصدقتان ! اگر چنانچه در خانه تان متصل باز باشد! امروز روضه ی این معصوم و فردا سفره ی آن امام مواجب کیسه ی این نازنین تاک دردانه تان به یک چهارم برج هم نمیکشد...کلام ، اکمل به گفتار نگشته، غموض سخن در دهان به مبغوض نگاه ؛ مسکوت و صامت بماند..! و در اندرونی  این شعر نظامی متجلی به حضور گردید " غضبناک و خونریز و گستاخ چشم // خدای آفریدش ز بیداد و خشم " اندر این احوالات  شیخ اجل  فی الفور به فریاد آمد و ندا داد دل آراما !؟ چه نشسته ای؟! برخیز! به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل!! " زین سبب ره مسجد به حضور عالم فرزانه سپردیم و عارض گشتیم بزرگواری بفرمایید  و فردا بالای منبرذکر مصیبتی هم از جیب نگون ساران بخوانید . بلکم گشایشی شداز دم گرم شما و صدقات پا منبری ها ... پ نوشتِ از نان شب واجب تر: به ناله کار میسر نمیشود جانا..  از من اکنون طمع صبر و دل و هوش مدار..