نامه سرگشاده 2

صبای عزیز... نازنین نگار.. محاوره ای و سهل الوصول مینگارم  این بار ، به قصد قربت ! از زبان تیز و تهدید آمیزم ! سخن راندی .. در عجبم به خدا.. کدام زبان تهدید؟؟  شاید نوشتار و لحن بنده در فضای صامت و بی احساس چنینهاله ای را بوجود آورده.. اما هیچ لحن تهدیدی و یا خدا ناکرده تحقیری در نوشتار ، مد نظرم نبوده و نیست! بدین علت که فضای مجاز محدود و عاری از احساس است گفتم زبان به گفتگو باز کنید اگر ...راحت میشوید از این خوره ذهن... از دار مکافات سخن راندی !  گرامی، بزرگوار آیا فکر نمیکنی که گفتن و شنیدن ،بسیاری از سوتفاهمات را رفع میکند؟ قطعا و بی شک در مورد بنده سخت در اشتباهی.. و یحتمل به اشتباه انداختن ات !آرمانم ؛رسیدن هرچه زودترتان به این حس تلخ ِشیرین و  و تبلور واقعیت باطنی است .. اینجا نگاشتن را  جسارت و بی باکی و  رفتاری متهورانه از خویش نمیبینم که به شدت در انزجار از این عمل ام. منتظر شنیدن صدای تشویق و کف زدنهای حضار  هم نیستم که در پست قبل نیز این کار را با بستن نظراتم به ثبوت رساندم تنها مکانی ست که میتوانم نوشته هایت را پاسخ گو باشم.. همین!   پ نوشت 1: تاب عتاب بیهوده ؛ بی جرم و مکافات  از کف صبر برون است ...   پ.نوشت 2 : در نامه قبل چنانچه واگویه هایم بی علت دهن کج کرده اند و منظور نظر را صحیح به مقصد مقصود  نرسانده اند... عذر خواهی میکنم..