بن بست!

دوست دارم حرفی تازه بگویم که در آن توانایی ادا نمودن حق مطلب،بی هیچ واژه آراییمحق شود. ..زین سبب  سیگاری آتش میزنم . و محو میشوم در پس دودهای معوج اش چنانچه  گویی به دیدگان شخم میزنم ابرهای پراکنده اتاقم را.. وسوسه ای درونم به غوغاست... وسوسه ای  درونم به شور و سماست.. و این حس گنگ حزن آلوده ی وهم ، چونان بودن و نبودن است که که در لحظه ای از پسِ مه الوده فضای اتاقم، به گوشه ی ذهنم سرک میکشد بودن برای آنچه که از آن امید ساخته ام برای فردای مبهم و کش آورده ام روح سرکش را در جذبه ی فوق العاده اش...! آنچه متعهدم میکند برای ادامه ، برای بودن ، برای ماندن!وآنچه ساده ترین راه ممکن به سمت ناممکن را برایم بگشاید. که به زعم تمامی جهد و اهتمام برای گریز از اصطکاک تفکرات پریشان و رهایی از انفعال روح ، باز وسوسه نبودن،به لبخند مشمئز کننده اش قوت میگیرد و در هم میریزد و میبلعد چونان  سیاهچاله ها که در حال بازسازی مفاهیمِ نبودن اند..پ.نوشت1 : صبحی که به جای عشق با سیگار شروع شود یک شروع دوباره نیست ..امتداد پایان است برای کسی ک دیگر امیدی به ادامه ندارد..سلام زندگی.. تو ای ملال بی پایان! *من همان نایم که گر خوش بشنوی ... شرح دردم با تو گوید مثـــنوی!