خرابات مجازستان..

بر باد میدهم هر آنچه را که تا بدین لحظه نوشته ام ... منی که آغاز را نه می دانم، نه می شناسم.. فقط معلوم است که جملگی ، ادامه ای هستیم که پایان را نمی دانیم و..اینجا آن داستانی نیست که توی خیالات قبل از خواب توی رخت خواب رسم می کنیم و با آن به خواب می رویم.این دنیا واقعی است. درست مثل زخم هایی که بر پیکره می افتد..جور مرموزی ، درد را نیاز شده ام ..عزم راهی دور در بی زمانی فکرهای کال..! و پایانش،خوابی عمیق...... گلویم پر شده از فریاد های سال خورده ای که اگر رهایشان کنم می میرند مشتم را اگر باز کنم دستان خالیم رو می شود و دستان خالی مشت های خوبی می شوند یا شاید خوب مشت می شوند!    پ . نوشت: در میان میان ِ دفتر  شعر های من ، یک غزل عاشقت شد..! نگاه تو مطلع .. مرگ من مقطع ..