مرداب ذهن..

روزنگارهای این دمان، و دل نوشته های دلتنگی مانند اینه که نیمه تاریک خودت را بیاری روی کاغذ ترسیم کنی..آن هم برای  منی که آدم دست کشیدن روی دیوارهای قدیمی و بوکردن گلهای خشک شده ام .آدم دید زدن پنجره های کهن و برداشتن عکسهای هزارحرف از جلوی دید ،چه این دومی می سوزاند ته گلویم را و درد می آورد رگی را که آرواره را به شانه وصل می کند.من آدم گم شدن توی تصویرهای گنگ حاصل از یک جملهبی ربطم و خدا می داند در کجای مغزم هزار تصویر پیاپی از یک کلمه پرت و بی خبر از همه جا شکل می گیرند و جان می گیرند و می رقصند.. من هنوز توی خودم کودک می شوم و سرم را می گذارم روی پاهای خودم به یاد روزهای پنج سالگی با عروسکی که موهایش سبز بود و پیراهنش آبی و من آنقدر برای جفتمان شعرمی خواندم که خواب می رفتم... مدام کودک میشوم و بزرگ میشوم... مدام مرور میکنم و باز میخوانمش .. میدانم . خوب هم میدانم سخت گیری این روزها شاید به جبران سالهایی است که آسان گرفته ام همه آدمها را ، کنار آمده ام با همه کم بودنها ، گذشته ام از کنار کاستیها ،آسان بخشیده ام و چشم پوشیده ام و نخواسته ام و امتیاز داده ام ...و راحت هم باخته ام خیلی وقتها .... وقتی خیلی شل بگیری ، اینجور که من از آن طرف بام افتاده ام ، باختنهایت را جدی نمی گیرند جوری می بینندت که انگار خیلی هم برایت مهم نبوده ، انگار همیشه توانش را داری تا دوباره برگردی سر خط..!!   چه میشود کرد ..! انسان است و نسیان ! یادش میرود که چقدر لازم دارد محترم انگاشته شود . اما من همچنان آرامم , و در این آرام بودنم خیلی فکر میکنم به خیلی چیز ها علی الخصوص به این چند روز.. این هفت روز.. هفت روز یعنی هفت فرصت ،یعنی هفت حال مختلف، هفت سرنوشت ، شاید هم بیشتر...! دستاورد این هفت روز این است : "آدمها به مهر بیشتری نیاز دارند، مهر بیشتر ... چه بورزند، چه دریافت کنند".   پ.نوشت 1 : قلم را می اندازم و می دوم تا برسم..افسوس که "همه عمر دیر رسیدم".   پانوشت:  از ماهان دل آرام دار و خیال اسوده ،سکوت دلکش ماه بی هیچ نمی ماند