فالش...

رخوت و بی حوصلگی... روزهای واژگانِ آغشته به وهمِ محجوج و مرجوح*..دستانم پشت حصاری از کلمات تهی زندانی ست.. همچون ابر آماده ی باریدن که نمی باردچندی است که دیوارهای این حصار را پی کلمات می کوبم.روزها، روزهای دراز کشیدن در حیاط  و چشم به آسمان دوختن است.تو حتم داری که باران می بارد. دست هایت را به من بده، تا از پشت دیوار هزار حصار، کلمه ای بیابم/.. پا نوشت: برقی که از چشمانت میدرخشد و می آمیزد به تندی کلام پر آتش ات ، می بردم تاخیابان سنگفرشِ مه گرفته ای وسط خرابه های لهستان بعد از حمله ی آلمان ها. سخن که میگویی آسفالتها شروع به ذوب شدن میکنندپلک که می زنی ساختمان های نیمه ویران فرو می ریزند و گرد و خاکی به پا می کنند.  دستم را جلوی دهانم میگیرم، سرفه می کنم. - اینقد سیگار نکش دختر، خودت رو خفه کردی! پ.نوشت 1: آن کس که  خانه ای ندارد، در نوشتن خانه می کند..پ.نوشت 2 :شهر پر شده از اتفاق های خوب و باران های بی امان.. خدا کند.... ( سکوت !)* محجوج و مرجوح =  آنچه به استدلال مغلوب شده به علتی دیگر ارجاع داده شود