میگویی..! بدتر میشود!

مدام مینویسم و پاک میکنم ... کمی مکث، اندکی تفکر و دوباره چرخش قلم... بیهوده و نا امید و تکرار مکررات... خودکار رو روی برگه سفید با بی حوصلگی پرت میکنم و غلتیدنش را حریصانه تماشا میکنم.... چرخش روزهایم و روزگارم را تجسم میکنم در دورادورهای ذهن.. .به مرور بر میخیزم. برخی خاطرات شادم میکند و برخی غمگین .. باور کن حتی خاطرات شادم نیز خرده هایی برای زخمی کردن روحم رنجاندن و اندوهگین کردنم دارند...  و حتی یاد آوری شادترین هایم نیز بهانه ای دارد که اشک را به تالاب چشمانم دعوت کنند..  یک سال پیش / دو سال پیش / سه سال ......  و عمر می گذرد همچون   تصویری محو ، صدایی فراموش٬ خاطره ای متلاشی٬ لبخندی بی اعتبار و نوشته ای پاک شده.  چرا؟ چون دنیا پر از اتفاق ِ افتاده س و دکمه آندو یا دیلیتش دستِ من نیست.  بس که چیزایی خودشونو می چسبونن به دست و پای زندگی آدم یا اصلا می شن خود تار و پود لعنتی زندگی. میشن شاهد غیر قابل انکار حقیقت .  حالا تو هی یکی رو بفرست پی نخود سیاه به یکی حق السکوت بده ، یکی رو قایم کن.... اینها هستن، اتفاق افتاده ن و به میل تو تغییر نمی کنن.  مثل ِ ؟  کتابهایی در زندگی انسان هستند که تقدیم شده اند و ناگزیرند که بار این تقدیم شدگی را تا ابد حمل کنند عکس هایی "وجود دارند" ، رنگی، بزرگ، واقعی، دیجیتال، و حتی "بر دیوار" زخم هایی که می خورد همه وجود آدم را مثل جذام...!حالا فروغ هم که هی بپرد بگوید " جذام بیماری بی درمانی نیست .....به یاریشان شتافتن و اینا" آرام و محو نمی شوند. دیوارهایی در دنیا هست که اگر بار تصویری جز آنکه قرار بود را حمل کنند ویرانه می شوند بر لحظه لحظه زندگی آدم  پ.نوشت 1:  وای بر روزی که طعم ترک کردن و ترک شدن آشنا شود!