از جنس حریر...*/

من یکی ، مشتری قصه‌های غمناک و بی پایان نیستم ولی زندگی را نمی‌توان چرخاند. قهرمان‌های اساطیری‌ام آرام آرام دارند محو می‌شوند،مثل بسیاری از چیزها و آدم‌های دیگرکه طوری می‌روند که حتی دلتنگ نبودنشان نمی‌شوم. دوست دارم بعد‌ها که در صندوق را باز کردم به یاد بیاورم که زمانی آدمهایی دورو برم بوده اند،زن و یا مردش فرقی نمیکند.همین بس برایم  بوده اند ، که امروز قصه‌شان را زیر گرد و خاک پنهان کرده اند وشاید دوست داشته اند همیشه دور و اسرار آمیز باقی بمانند.با تمامی این اوصاف و حس و حال  قدیم تر‌ها فکر می‌کردم لحظه خداحافظی آرام آرام به سمتم می‌خزد امروز اما به سمت ام می جهد..!آنقدر که دوست دارم لحظه‌ها را کنسرو کنم و عزیز ترین‌ها را برای همیشه نگه دارم  آه .... آه....  وقتی دیگر باره دلم نتپد، قلم خشکم میل به نوازش و ردیفِ  سی و دو واژه ، ندارد!  واژه هایم میمانند و می پژمرند...همه هست ها یم بودند میشوند.. و جمله خاطرات بر باد می روند.. در باغکوچه های میعادگاه دیگر کسی به انتظار کسی نیست! آنچه باز می ماند درد بخیه است که پس از التیام آغاز می شود.     پ . نوشت1 : کاش دنیا فقط برای این روز‌ها کمی جادویی میشد  آرزوی بزرگ کودکانه‌های دورنزدیک به آسمان و متصل به زمین با نخی از جنس هفت سالگی و دنباله‌های بیست و نه سالگی  پ.نوشت 2 :  -در عشق چه امیدی می‌یابید؟ +اگر عاشق باشم همهٔ امید‌ها را؛ و اگر نباشم هیچ.