اندوه...*

چرا قلم تقدیر خط کشید بر روزهایی که می توانستم تبسم کنم ، اما لبانم دوخته شد با نخ اندوه ، و ساعتها ی عمر تلف شد برای فراموشی عشق و شکستن دل.حالم خوب است اما تو باور نکن !این روزها که هیچکس راستش را نمی گوید من راستگوتر از همیشه شده ام حالم خوش نیست باور کن... پ.نوشت :زمان آدم‌ها را دگرگون می‌کند اما تصویری را که از آنها داریم ثابت نگه می‌دارد. هیچ چیزی دردناک‌تر از این تضاد میان دگرگونی آدم‌ها و ثبات خاطره نیست!