پِرت نوشته هایم..

حس میکنم کل سهم من از دنیا خار است و پوچی و بیهودگی . دنیایم غم است و دلی تنها . جز این راهی ندارم ، دست تقدیر به هر سوی که بخواهدمرا با خود خواهد برد . زندگیم از افق تا سحر ، خوابی است پر درد . نه شانه ای که سر برشانه اش بگذارم و نه آشیانه ای که بتوانم در آن فریاد بزنم تنهایی است و بس آدم های مسخره و فحش هایی که صبح و شب به هم می دهند . عشق هایی که دل به دل دادن فراوان است و خنده های تکیه داده بر باد فراوان تر . زندگی پر از انتظار و نگاه های تهی  . انگاار که چشمانم منتظر مهمانی است تا فقط بگویم : تنهایم... همین! و چه ناتوان میشوم ، وقتی خاطرات گذشته می آیند و در آشفتگی هایم تکرار می شوند و چه دردناک است این تکثر و در پی هم آمدن خاموشی ها . و اینجاست که جهان تهی می شود و مهتاب سرد ، دستان سرد یخ زده خاموش می شود....پ.نوشت : نیم نگاهی به میخانه برای مرور و بازخوانی خاطرات گذشته...!