این روزهایِ من!
جمعه, ۳ دی ۱۳۸۹، ۰۵:۴۱ ب.ظ
این روزها رنگ دیگری به خود گرفته اند،نه سیاه هستند و دردناک نه سفید
هستند و سبکبال
رنگ فراموشی محض هستند تمام این لحظه های خاکستری.
میان درد ، سبکبالی را هیچوقت دوست نداشته ام وقتی دردی داری می دانی
که باید پی چاره باشی و یا تحمل کنی وقتی درد می رود می دانی تا مدتی آرامشی نسبی داری
.
اما وقتی در بی خبری محضی همیشه ترسی هست از اینکه باز دردی در راه باشد
و تو ندانی این درد تازه اندازه تحمل تو هست یا نه.
راستی مگر نمی گویند تنهایی فقط مال خداست؟؟!چرا آدمهای شبیه من اینقدر
زیاد شده اند؟
