بنشین کنار حادثه ام!

گریز میزد و می گریخت از چشمانم !  خواب را می گویم... میخزید و چنگ می انداخت روی قلبم ! کابوس را می گویم... که تند و تیز می تاخت روی شب های بی قراری ام....   چشمه ای بود جاودان ! اشک را می گویم ...که غزل می خواندو روی صورتم می رقصید... دُرد ِ این شراب چه تلخ به کامم نشسته است...داغ را می گویم...پ.نوشت : آینه‌دار رابطه‌ام! ،  بنشین..... کنار حادثه بنشین.یاد مرا به حافظه بسپار!