دستم رو آروم روی چراغ جادو می کشم تا غولش بیرون بیاد و ازم بپرسه:
(( چه آرزویی داری سرورم؟ ))
هیچی نمی گم. غول چراغ جادو زل می زنه بهم ، دوباره می پرسه:
چه آرزویی داری؟
نگاهش می کنم، هیچ آرزویی به ذهنم نمی رسه.
غوله هی این پا ، اون پا می کنه و آخر سر می گه:
حوصلم سر رفت بابا. میرم سراغ یکی که کلی آرزو داشته باشه و در یک چشم بهم زدن ، ناپدید می شه...
پر کن پیاله را،
کاین آب آتشین،
دیری است ره به حال خرابم نمی برد!
این جام ها- که در پی هم می شود تهی-
دریای آتش است که ریزم به کام خویش،
گرداب می رباید و، آبم نمی برد!
من، با سمند سرکش و جادوئی شراب،
تا بیکران عالم پندار رفته ام
تا دشت پر ستاره ی اندیشه های گرم
تا مرز ناشناخته ی مرگ و زندگی
تا کوچه باغ خاطره های گریزپا،
تا شهر یادها ...
دیگر شراب هم
جز تا کنار بستر خوابم نمی برد!
هان ای عقاب عشق!
از اوج قله های مه آلود دور دست
پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من
آنجا ببر مرا که شرابم نمی برد...!
آن بی ستاره ام که عقابم نمی برد!
در راه زندگی،
با این همه تلاش و تمنا و تشنگی،
با اینکه ناله می کشم از دل که: آب ... آب...!
دیگر فریب هم به سرابم نمی برد!
پر کن پیاله را...
"فریدون مشیری "
