ع ر و س ی

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

لبه فراموشی...

به خاطر آور زنی را که هر روز زندگیش را دود میکند.ضرباهنگ کلمات موزون را به ستایش تو وامیدارد تا بی ابرویی تو را آبرو باشند... زنی که به عکس تو زل میزندو به سایه ی بی کسی خود مُسکن میدهد،تا از پارادوکس بودن "او" در کنارت دق نکند زنی که از تنهایی خود بیرون میزند و به پنجره ی اتاق تو میرسد عابری حواس پرت...!! که مقصد برایش همیشه کوچه ی خانه ی توست.....بیچاره زن ... که خود را ساکن محله ی شما جا زده است تو به کافه ها ی مشترک برو ، بهانه نیاور بگذار حساب قهوه ها و سیگارها از دستت در برودخیالت راحت او هم قول میدهد همین روزها از فال قهوه ات هم حتی سر و کله اش را بدزدد تا ضیافت نیکوتین و کافئین برایت زهر مار نشودفقط قول بده امشب که به خانه بر می گردی سایه ی او حواس چشمهایت را جلب کند و بعد به این فکر کن که این تمام دوست داشتن زنی ست که عاشقی بلد نیست دوست داشتن های نیمه سوخته ایی که تو را به حرف میگیرند این زن مدتهاست از کوچه ی تو ...اسباب کشی کرده است پ. نوشت : سالهاست ... در خطوط کف دستانم سقوط کرده ام از فراموش شدن نمی هراسم...!